ایرنا- نتایج یک تحقیق جدید نشان می‌دهد امید به زندگی دربین آمریکایی‌هایی که در سن اشتغال هستند، به دلیل ناامیدی ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر، خودکشی و بیماری‌ها از سال ۲۰۱۴ تاکنون کاهش یافته است.
هفته نامه نیوزویک روز چهارشنبه در گزارشی به نقل از تحقیقات جدید مجله انجمن پزشکی آمریکا «جاما» گزارش داد: افزایش مرگ و میر آمریکایی تا قبل از سن ۶۵ سالگی افزایش یافته است و بیشترین افزایش مرگ در بین افرادی در رده سنی بین ۲۵ تا ۶۵سال است که این آمار در مناطقی همچون «کمربند زنگار» و دره اوهایو رکورد زده است.
کمربند زنگار از ایالت نیویورک شروع می شود و از پنسیلوانیا، ویرجینای غربی، اوهایو، ایندیانا و شبه جزیره پایین میشگان عبور میکند و در شمال ایالت ایلینوی وشرق ویسکنساین پایان می یابد. این منطقه قبلا قلب صنعتی آمریکا بود.
به گفته دکتر «استیون ولف» نویسنده این تحقیق و مدیر مرکز اجتماعی و سلامت دانشگاه ویریجینیا، این دو منطقه طی چند دهه تحت فشارهای اقتصادی و اجتماعی ناشی از تعطیلی کارخانه ها، معادن زغال سنگ یا کارخانه های فولاد قرار داشته و مسائلی همچون ناامنی اقتصادی و افزایش از دست رفتن فرصت های شغلی را تجربه کرده است.
امید به زندگی در آمریکا از ۶۹.۹ در سال ۱۹۵۹ به ۷۸.۹ در سال ۲۰۱۴ افزایش یافت. بعد از سال ۲۰۱۴ به مدت سه سال این روند سیر نزولی داشت و در سال ۲۰۱۷ میلادی به ۷۸.۶ رسید که نقطه اوج امید به زندگی بود. این الگو در بین گروه های نژادی و قومی بروز کرده است.
بین سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ میلادی نرخ مرگ افراد در میانسالی از ۳۲۸.۵ از هر ۱۰۰ هزار نفر از جمعیت آمریکا به ۳۴۸.۲ رسید.
محققان این تحقیق اشاره کرده اند که هر چند کاهش امید به زندگی توجه عمومی را جلب کرده است، اما این مشکل از دهه ۱۹۸۰ آغاز شده که آمریکا در آن سال از دیگر کشورها در این شاخص عقب افتاد. تا سال ۱۹۹۸میلادی، امید به زندگی به زیر رقم متوسط شاخص امید به زندگی در بین کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی رسید.
«استفن ولف» نویسنده ارشد نیوزویک گفت، تاثیرات ناشی از افزایش مرگ ومیر افراد درسن ۶۵ سال بسیار گسترده ومهم است و به معنای آن است که کودکان والدین خود، کارفرمایان نیروی کار خود را از دست می دهند و اقتصاد در معرض خطر قرار دارد.
به گفته او، هزینه های اضافی در بخش مراقبت های بهداشتی فقط ۱۰ تا ۲۰ درصد ازنتایج مورد نظر در بخش بهداشت و درمان را تشکیل می دهد و بنابراین تاثیری در ریشه کنی این بحران نداشته است. آنچه که در زندگی روزمره ما رخ می دهد، نه در کلینیک ها بلکه در زندگی روزانه ما اتفاق می افتد. سلامت ما به دسترسی به آموزش، استخدام باثبات، مسکن و محیط سالم اجتماعیی در خانواده و جامعه بستگی دارد.
