اگر از آلودگی هوا که بعد از چند سال دست به گریبانی پایتخت با آن، هنوز رنگ راه حلی را به خود ندیده است، بگذریم؛ در میان تعطیلی های گاه و بیگاه و بذل و بخشش کمیته اضطرار که عموما شامل کودکان می‌شود، سردرگمی خانواده هایی را شاهدیم که پدر و مادر شاغل بوده و با اعلام تعطیلی می مانند که چه کنند؛ دست به دامان اعضای فامیل برای نگهداری فرزندشان شوند و یا با تقبل هزینه ای مضاعف ، کودکشان را به مربی خصوصی بسپارند و دردسرهایی جهت هماهنگی سپردن فرزندشان متحمل شوند؟
گرچه تعطیلی روزهای آلوده تهران در سال گذشته از انگشتان دست فراتر نرفت و امسال هم شاید به چند روز نرسد؛ اما به راستی تعطیلی مهد ها و دبستان ها برای مادران و پدران شاغل چه سودی دارد؟ اعلام این مطلب که " مدیران دستگاه‌های اجرایی با مرخصی مادران شاغل موافقت کنند" چقدر الزام آور است؟چه بسیار شرکت های دولتی و خصوصی که در این ایام برای تایید مرخصی پدر ها و مادرهای گرفتار، طفره می روند و این تعطیلات ناخوانده، نیاز به تمهیدات بیشتری دارد تا کودکان در جمع اعضای خانواده خود روزهای آلوده پایتخت را پشت سر بگذارند.
راهکارهای بزنگاه و آنی، آنهم به امید آمدن باران در روزهای آینده و رفع آلودگی، چه تدبیری است که خانواده ها ، بارها و بارها باید شاهد آن باشند.
