به گزارش جهان، تنها زمانی می توانیم دما را در محیط فضا اندازه گیری کنیم که جسمی مانند یک تکه سنگ یا فضا نورد را به آنجا ارسال کنیم.
یک تکه فلز یا جسم برهنه و بدون روکش در فضا زیر تابش پیوسته خورشید می تواند تا 260 درجه سانتی گراد افزایش دما داشته و گرم شود که اثر همین جسم را در دو سایه قرار دهیم دمای آن به 100 درجه زیر صفر نیز می رسد.
فضا نوردانی که جهت انجام کارهای خود به خارج از ایستگاه فضایی می روند به تمامی تجهیزات فلزی که می خواهند استفاده کنند روکشی می پیچانند تا آسیبی به آن وسیله وارد نشود.
تفاوت شدید دما در بخش های رو به خورشید و سایه تاثیرات جدی بر فضا نوردان می گذارد به طوری که آنها می توانند به سادگی آن را حس کنند.
لباس مخصوص فضا نوردان با استفاده از سامانه های خنک و گرم کننده توانایی جبران این تفاوت دما و به تعادل رساندن دما را دارد.
هرچه از خورشید دورتر برویم دمای اجسام در فضا کاهش می یابد به گونه ای که دمای پلوتون می تواند تا 240 درجه پایین برود و دمای ابرهای گاز و غبار میان ستاره ای در کهکشان راه شیری هم تنها 10 تا 20 درجه بالاتر از صفر مطلق است.
