سكوت قانون در برخورد با كودك ‌آزاري

با خواندن خبر شكنجه هانيه توسط ناپدري‌اش دل خيلي‌ها به درد آمد، تصوير دست‌هاي شكسته و صورت كبود و بدن داغ شده‌اش دل خيلي‌ها را ريش كرد و بعضي‌ها خونشان به جوش آمد، اما خيلي نياز نيست براي ديدن كودكاني كه هر چند وقت يك بار به گفته پزشك هانيه، منتظر بمانيم تا آنان را روانه بيمارستان كنند.

تا به اين وسيله دوربين روزنامه‌ها به سويشان نشانه رود. ساعت 20 يك غروب بهاري در هواي گرم ارديبهشت خيلي‌ها را تا آخر شب براي خريد در خيابان‌ها و در ترافيك آخر شب معطل مي‌كند، اين زمان كه گاه تا نيمه شب طول مي‌كشد جولانگاه كودكان 8 ـ 7 ساله‌اي است كه براي فروش فال و دستمال كاغذي و گاهي هم گدايي بين خودروها پرسه مي‌زنند، يكي از كودكان ولي، روي جدول خيابان نشسته و با نگاهي خسته به خودروها نگاه مي‌كند كه ناگهان دستي از پشت به پس گردنش مي‌زند و او چند قدم به جلو پرتاب مي‌شود.

«اوه........» با صدايي بلند ناسزايي مي‌گويد كه قطعا معني‌اش را نمي‌داند، مرد درشت هيكل گويي اما با خيزي به او مي‌رسد و جاي 4 انگشتش با سيلي محكم بر صورت پسرك مي‌ماند و او كه به اين سيلي‌ها عادت كرده با يك اردنگي روانه خيابان مي‌شود تا تمام فال‌هايش را تا شب بفروشد.

بسياري از كودكاني كه مورد آزار، كتك و شكنجه قرار مي‌گيرند، سرپرست مناسبي براي حمايت ندارند، بيشتر اين افراد از سوي ناپدري يا نامادري شكنجه مي‌شوند و در بسياري موارد والدين معتاد دارند. با چنين اوصافي ديدن كودكاني مانند هانيه 8 ساله كه والدين معتاد دارد و به گدايي وادار مي‌شده و بدسرپرست بوده در كلانشهرها دشوار نيست.

آنچه تحملش پذيرفتني نيست، نبود قوانين حمايت از كودكاني است كه در چند قدمي ما بر سر چهارراه‌ها يا محله‌هاي فقيرنشين از والدين معتاد و بي‌مسووليت آسيب مي‌بينند، اما نه بهزيستي، نه كميته امداد، نه سازمان‌هاي غيردولتي و نه هيچ مرجعي براي سلب مسووليت از والديني كه مهم‌ترين مسوول بروز بزه و ناهنجاري اخلاقي در كودكان هستند، اختيار ندارند.

آنچه بروز كودك‌آزاري را از ديدن اعضاي آسيب‌ديده كودكان سخت‌تر مي‌كند، لحظه‌اي است كه كودكان را به آغوش والديني بازمي‌گرداند كه از اين كودكان متكدي و بزهكار مي‌سازد يا كودكان را به دليل مصرف روانگردان شكنجه مي‌كند.

رسانه‌اي شدن شكنجه هانيه و واكنش دادستان عمومي و اعلام شماره‌اي از سوي او براي نخستين بار در قالب گزارش كودك‌آزاري‌ها از سوي شهروندان را مي‌توان به فال نيك گرفت؛ به شرطي كه خلأ قانون برخورد با والدين بي ‌صلاحيت و كودك‌آزار، سازمان‌هاي حمايتي را به بازگرداندن آنان به آغوش خانواده وادار نكند تا چرخه آسيب سوء استفاده از كودكان به دور باطل خود ادامه دهد.

دردهاي هانيه مي‌تواند مقدمه نهضتي در مجلسي‌ها براي تدوين و تصويب قوانيني باشد كه بازدارندگي كودك‌آزاري ‌ها را منجر شود و از شكنجه و سوءاستفاده كودكان بعدي پيشگيري كند. چرا كه وضعيت فعلي نشان مي‌دهد، قوانين فعلي به اندازه كافي بازدارنده نبوده‌اند.