میناوند:داربی را‌دیدم وحرص می‌خوردم

مهرداد میناوند از فوتبال فاصله گرفته، آن‌قدر زیاد که دیگر کسی زیاد به یاد او نمی‌افتد. البته میناوند فوتبال را دنبال می‌کند ولی زیاد به ورزشگاه نمی‌رود. با این حال او هنوز نتایج پرسپولیس و تیم ملی را دنبال می‌کند و همچنان حسرت باخت تیم سابقش در داربی را می‌خورد. میناوند در گفت‌وگو با خبرآنلاین از لیگ برتر و تیم ملی صحبت می‌کند.

*داربی را دیدی؟

بله. به طور کلی فکر می‌کنم حق استقلال نبود که بازی را ببرد. نتیجه از عدالت به دور بود. مسابقه می‌توانست مساوی شود. پرسپولیس موقعیت‌های زیادی داشت و یک پنالتی را هم که برای آن‌ها نگرفتند. به عنوان یک پرسپولیسی دوست داشتم پرسپولیس انتقام مسابقه رفت را بگیرد. اما پای تلویزیون نشسته بودم و حرص می‌خوردم. افسوسم زمانی بیشتر شد که دیدم سکوهای ورزشگاه خالی است. زمانی که ما بازی می‌کردیم وسط هفته برای یک مسابقه معمولی پرسپولیس حدود 60 هزار تماشاگر به ورزشگاه می‌آمد. اما حالا ورزشگاه برای داربی خالی مانده بود. این برای فوتبال ما یک فاجعه است.

*فکر می‌کنی چرا استقبال تماشاگران از بازی‌های لیگ برتر این‌قدر کم شده؟

این نشان‌دهنده موقعیت فوتبال ماست. تیم ملی بد نتیجه می‌گیرد. پرسپولیس پنجم جدول است و استقلال هم نوسان زیادی دارد. بازی‌ها را در روزهای غیر تعطیل برگزار می‌کنند. بلیت گران است و معلوم است که این بلا سر فوتبال می‌آید.

*امسال وضعیت پرسپولیس خیلی بد است. فکر می‌کنی امیدی به موفقیت این تیم هست؟

امیدوارم در جام حذفی قهرمان شوند. هرچند سپاهان تیم خوب و مقتدری دارد ولی امیدوارم پرسپولیس بتواند در جام حذفی ناکامی‌های لیگ را جبران کند. تعداد زیادی از بازیکنان پرسپولیس در حد این تیم نیستند و به نظرم باید یک خانه‌تکانی اساسی در بازیکنان تیم داشته باشند تا پرسپولیس دگرگون شود.

*در آسیا چطور؟ به موفقیت پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا امیدوار هستی؟

روی کاغذ هنوز شانس پرسپولیس از بین نرفته. ولی روند بازی‌های تیم را که می‌بینی نمی‌توانی زیاد امیدوار باشی.

*دایی این فصل کلا عملکرد خوبی نداشته.

من به عنوان یک دوست قدیمی علی دایی از این موضوع ناراحتم. او اسطوره فوتبال ماست. باید کمی دیرتر وارد مربیگری می‌شد و وقتی هم که می‌آمد با چشم باز می‌آمد. الان هم می‌دانم دایی چه شرایط سختی را تحمل می‌کند. طبیعی است که در این روزها دوستان او هم نسبت به دایی وفادار نباشند و خودشان را شریک ناکامی‌های دایی ندانند.

*حالا چرا خودت از فوتبال دور هستی؟

وقتی توی این فوتبال اتفاقات عجیب و غریب می‌افتد آدم انگیزه‌ای برای حضور در فوتبال ندارد. البته برای بازی الوحده و پرسپولیس بعد از مدت‌ها به ورزشگاه رفتم و مسابقه را از نزدیک دیدم. در این فوتبال کسانی کار می‌کنند که از نظر فنی و اخلاقی نمی‌توانم تاییدشان کنم. نمی‌دانم آن‌ها با چه شرایطی کار می‌کنند. من هم البته کلاس مربیگری می‌روم و امیدوارم بتوانم مربیگری کنم. ولی حاضر نیستم با هر شرایطی کار کنم.

*کارلوس کرش هم ظاهرا سرمربی تیم ملی شده. در اروپا که بازی می‌کردی او را می‌شناختی؟

وقتی اشتورم‌گراتس بودم و 29 مسابقه در لیگ قهرمانان اروپا بازی کردم، با منچستریونایتد و رئال مادرید بازی کردیم. فکر می‌کنم وقتی با منچستر بازی کردیم مربی منچستر بود. کرش مربی خوب و بزرگی است ولی مشکل فوتبال ما فقط مربی نیست. با آوردن یک مربی بزرگ و دهان‌پرکن، تیم ملی نتیجه نمی‌گیرد. نکته‌ای که در مورد کارلوس کرش مهم است این‌که برای او دو دستیار خارجی می‌آید و قرار است تیم‌های ملی امید و جوانان را به آن‌ها بدهند. در حالی که معلوم نیست آن‌ها چه کسانی هستند و توانشان در چه حدی است. خوب است که تیم ملی بزرگسالان را به مربی خوب می‌دهیم ولی امیدها و جوانان را به کسانی می‌دهیم که معلوم نیست چه سابقه‌ای دارند. تیم‌های ملی جوانان و امیدها شده‌اند هندوانه به شرط چاقو. مسئولان باید ببینند این دو مربی در حد تیم‌های ملی امید و جوانان ایران هستند و آیا می‌توانند ایران را پس از سال‌ها به المپیک برسانند یا نه. باید چشمانمان را باز کنیم و از هول حلیم توی دیگ نیفتیم.