موی مذهب های جهان باید چگونه باشد

در حالی که وزارت فرهنگ و ارشاد سلامی مجموعه ای از سبک های مجاز و عرفی از آرایش مو برای مردان بر اساس موازین ایرانی و اسلامی را معرفی کرده است، یک روزنامه اتگلیسی در واکنشی به این خبر سبک آرایش مو در مذاهب مختلف را مورد بررسی قرار داده است.

به گزارش "تابناک" روزنامه "تلگراف" در مطلب منتشر شده خود می نویسد: سبک مو در سنت اسلامی، یهودی، مسیحی، بودایی، هندی و آیین سیک، معرفی شده است. زنان مسلمان باید موهای خود را به همراه سر و گردن با رعایت حجاب بپوشانند و مردان نیز نباید هم چون زنان موی خود را بلند کنند. در این سنت همچنین به بلند نگه داشتن محاسن و اصلاح سبیل مردان تاکید شده است.

در ادامه این گزارش آمده است: در سنت سیک ها این گونه است که برای احترام به آفرینندگی خداوند یک تار مو را باید همیشه بلند نگه دارند. موهای سیک ها باید در هر روز دوبار با شانه کوچکی به نام کانگا، شانه زده شود و گره های کوچکی به نام جورا در موها ایجاد می شود.

در سنت یهودیان نیز مردان موهای خود را تا خط ریش می پوشانند و آن را حلقه می زنند و این برای احترام به دستورات موجود در تورات است که می گوید شما نباید موهای خود را حلقه بزنید. زنان متاهل یهودی نیز معمولا موهای خود را با کلاه یا وسیله دیگری می پوشانند.

در ادامه همچنین آمده است که در سنت مسیحی نیز اینچنین است که زنان موهای خود را کوتاه نکنند و مردان در هنگام دعا پوشش موهای خود را بر دارند و زنان در جایی که معمولا برای پرستش است موهای خود را بپوشانند. راهبان ارتدوکس شرقی هم اجازه ندارند موهای خود را کوتاه کنند مگر از فرق، که آن نشان دهنده و نماد قطع تعلق از خود است.

در دین بودایی نیز راهبان موی سر خود را برای تشابه به بودا و به عنوان نماد وفاداری می تراشند و در برخی موارد این افراد ابروی خود را نیز می تراشند.

در پایان این گزارش همچنین آمده است: جوانان هندو نیز از نحوه آرایش موی سر خود به عنوان معیاری برای سنجش ریاضت بهره می گیرند. زنان هندو نیز موی سر خود را بلند نگه داشته و از کوتاه کردن بسیار آن خودداری می کنند.

به نظر می رسد گزارش "تلگراف" در واقع نظر به سنت ادیان مختلف در آرایش و پیرایش موی مردان و زنان است و به سبک های عرفی که در جوامع گوناگون وجود دارد، اشاره نشده است. در واقع می توان گفت این گزارش مبتنی بر ارزش های دینی در پیرایش مو در جوامع مختلف نگاشته شده است.

البته به نظر می رسد شایسته باشد که وزارت ارشاد مبنای دینی یا عرفی خود برای اعلام مدل های موی مجاز را با بهره گیری از پشتوانه های محکم پژوهشی به عموم به ویژه جوانان ارائه کند تا به شکلی نهادینه شده بتواند در مسیر تغییر الگوی جوانان از مدل های بی هویت به الگو های ملی و آئینی گام بردارد وگرنه صرف معرفی چند مدل برای اصلاح موی جوانان بدون ارائه دلایل متقن و ریشه دار نمی تواند در عمل موفق باشد.