|
به گزارش خبرخودرو، عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت ایران به بیان توضیحاتی در خصوص چرایی وابستگی قطعهسازان به صنعت خودروسازی و راهکار خروج از این وابستگی پرداخت.
امیرحسن کاکایی در گفتگو با خبرنگار خبرخودرو اظهار داشت: در دنیا صنعت خودرو که شامل خودروسازی و قطعهسازی میشود، یک صنعت سیاسی است و اجازه فروش یک خودرو با درجه کیفی عالی در کشورهای اروپایی به آسانی صادر نمیشود.
وی با اشاره به جنگ تعرفهای چین و آمریکا افزود: صنعت خودرو از صنایع خاصی است که از جایگاه ویژهای در پیمانهای اقتصادی میان کشورها برخوردار است.
عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت ایران گفت: امکان فعالیت در بازار برای یک قطعهساز در سطوح کوچک تولید و به آهستگی یا به واسطه قاچاق وجود دارد اما ورود جدی به بازار، نیازمند ارتباط و وابستگی به یکی از خودروسازها و یا شبکه قطعات یدکی دنیا است.
کاکایی با بیان اینکه هیچ کشوری در دنیا از شرکت قطعهسازی مستقل برخوردار نیست، تصریح کرد: بدین معنا که یا باید به یک خودروساز بزرگ متصل باشد که نظیر آن در کشور ترکیه مشاهده میشود به طوری که این کشور بیشتر متمرکز بر تولید قطعه بوده اما رسما با خودروسازان بزرگ سایر کشورها کار میکند.
وی در خصوص اهداف و وضعیت ایجاد شرکتهای قطعهسازی در داخل کشور گفت: در این راستا دو روش، وجود داشت که یکی از آنها راهاندازی خودروسازی با هدف رشد صنعت قطعه بود یا اینکه صنعت قطعهسازی به شکل مستقل با شبکههای جهانی وصل شود.
این کارشناس صنعت قطعه گفت: واقعیت این است که قطعهساز بدون خودروسازی در کشوری نظیر ایران که استقلال طلب است، نمیتواند به حیات خود ادامه دهد؛ بنابراین قطعهساز باید به خودروساز، قطعه بدهد تا خودرو صادر شده و سپس به شکل جدی این قطعات یا لوازم یدکی مورد استفاده قرار بگیرند که همین روش به گستردگی قطعهسازان در کشور ما کمک میکند.
کاکایی در خصوص صادرات قطعات یدکی گفت: صادرات لوازم یدکی با مشکلات بیشتری مواجه است، هر چند قطعهسازانی در داخل فعال هستند که به شکل مستقل اقدام به صادرات قطعه مینمایند اما فعالیت آنها بسیار محدود بوده، بنابراین این روش به عنوان یک راهبرد جدی برای مجموعه صنعت شناخته نمیشود.
وی تصریح کرد: وابستگی قطعهسازان به خودروسازان ناشی از این همین امر است، هر چند این موضوع به تنهایی درست نیست و از طرف دیگر یکی از مشکلات این است که شبکههای قطعهسازی داخلی به اندازه کافی بزرگ نشده و علاوه بر آن زمینه صادرات خودرو برای خودروسازان چندان فراهم نیست که همین موضوع قطعهسازان را نیز عقب نگه داشته است.
عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت ایران افزود: باید در این میان، یک ترکیب بینابینی ایجاد شود بدین معنا که خودروسازان آنقدر قوی شوند که بتوانند به صادرات خودرو اقدام کنند و از این طریق بازار خودروی داخلی گسترش یابد و از طرف دیگر قطعهسازان داخلی نیز بتوانند با قطعهسازان یا بازارهای جهانی ارتباط سیاسی برقرار کنند.
کاکایی تاکید کرد: روابط دنیا در سطوح بالا مبتنی بر اقتصاد نیست بلکه بر پایه سیاست شکل میگیرد نظیر کشور چین که تا قبل از سال 1977 با همان میزان نیروی کار فعلی، ورود سرمایهگذاران به این کشور به دلیل فقدان رابطه سیاسی با دنیا متوقف بود و در عین حال گستردگی فعلی صنعت خودروی چین، ناشی از برقراری ارتباط سیاسی با سایر کشورها و حضور 30 ساله سرمایهگذاران خارجی است که با توجه به وسعت و گستردگی جمعیت این کشور در حال حاضر، بازار خودروی این کشور بزرگ شده و صنعت خودروی این کشور میتواند به تدریج حتی بدون صادرات مستقل شوند و هر چند امکان صادرات به دلیل وجود روابط سیاسی برای این کشور وجود دارد.
وی اذعان داشت:البته اگر روابط سیاسی نیز با شکست مواجه شود، نظیر دعوایی که میان کشور چین و آمریکا رخ داد، نمیتوان گفت، چین برنده این میدان خواهد بود. روابط سیاسی در دنیا تنها مبتنی بر قدرت نیست بلکه بخش مهم آن ناشی از روابط اقتصادی است به این معنا که امروزه قدرت در دنیا ترکیبی از قدرت سخت و نرم است که داد و ستدهای اقتصادی بخشی از این قدرت نرم را تشکیل میدهد.
این کارشناس صنعت خودرو افزود: این راهکارها در چارچوب پیمانها و همکاریهای بینالمللی نمود مییابد مانند پیمان اوراسیا و آ.س.آن که متاسفانه کشور ما در عمل جزو هیچ کدام از این پیمانها نیست.
کاکایی در پایان خاطرنشان کرد: تنها راهکار برای صنعت خودروی داخلی، همکاری تنگاتنگ خودروساز و قطعهساز داخلی است تا بنیان این صنعت در کشور قوی شود که البته بخشی از آن نیز اصلاح شده و باید ادامه داشته باشد تا امکان صادرات نیز فراهم شود.